چه زیباست تو باشی و عشق باشد و امید

و چه تلخ است…

تو نباشی و عشق نباشد و امید

در کنار ساحل دریای غم، قایقی می سازم از دلواپسی

بر دو سوی پرچمش خواهم نوشت

یک مسافر از دیار بی کسی

داد معشوقه به عاشق پیغام
که کند مادر تو با من جنگ
هر کجا بیندم از دور کند
چهره پر چین و جبین پر آژنگ
با نگاه غضب آلود زند
بر دل نازک من تیر خدنگ
از در خانه مرا ترد کند
همچو سنگ از دهن قلماسنگ
مادر سنگ دلت تا زنده ست
شهد در کام من و توست شرنگ
نشوم یک دل و یک رنگ ترا

یک کام, یک نخ, یک پاکت, یک جوانی, یک عمر…
اینها تاوان اشتباه من است

تو نیستی و این در و دیوار هیچ‌وقت…
غیر از تو من به هیچ‌کس انگار هیچ‌وقت…
این‌جا دلم برای تو هی شور می‌زند
از خود مواظبت کن و نگذار هیچ‌وقت…
اخبار گفت شهر شما امن و راحت است
من باورم نمی‌شود، اخبار هیچ‌وقت…

یادمان باشد آن هنگام که از دست دادن عادت می شود

به دست آوردن هم دیگر آرزو نیست