هی پاییز

حواست را جمع کن،

دور تو و تمام عاشقانه هایت را خط می شکم

اگر با آمدنت او حتی یک سرفه بکند

هوا آن سوی چشمانم بارانیست

سکوتم تحفه ی رنجی پنهانیست

به شمع آغشته می ماند خورشیدم

فراز تپه ای، ماهی پیدا نیست

صدایی از درون با من می گوید

شروع فصل بی رحم تنهاییست

خوشا به بخت بلندم که در کنار منی
تو هم قرار منی هم تو بیقرار منی
گذشت فصلِ زمستان، گذشت سردی و سوز
بیا ورق بزن این فصل را، بهار منی
به روزهای جدایی دو حالت است فقط
در انتظار تواَم یا در انتظار منی
“خوش است خلوت اگر یار یار من باشد”

تو فصل پنجم عمر منی و تقویمم

به شوق توست که تکرار می شود هر سال

دیدی که چه بی رنگ و ریا بود زمستان؟
مظلوم ترین فصل خدا بود زمستان
دیدیم فقط سردی او را و ندیدیم
از هر چه دو رنگی است رها بود زمستان
بود هر چه ، فقط بود سپیدی و سپیدی
اسمی که به او بود سزا ، بود زمستان
گرمای هر اغوش تب عشق دم گرم
یکبار نگفتند چرا بود زمستان