مریم پاییزی من گره ی اخماتو وا کن
دستاتو بالا بگیر و ، واسه فرداها دعا کن
وعدمون هر روز ابری، زیر الماسای بارون
چه بهار باشه چه پاییز، چه تابستون چه زمستون
یه روزی میام کنارت تو رو می برم تا خورشید
یه روزی که رفته باشه از نگات سایه ی تردید
من همونم که می سازم قصر رؤیاهاتو مریم
اشکای سرختو پاک کن، کم نکن دعاتو مریم
در ِ آسمون همیشه رو نیازا بازه مریم
دیر می یام منتظرم باش راستش این یه رازه مریم
وقتی یاد تو می افتم معبد دلم می لرزه
تو کنارمی همیشه جاتم این جا سبزه سبزه

مشتی از خاک برمی دارم

او را در آغوش می گیرم

شاید این همان نیمه ی گمشده ی من است

که خدا

یادش رفته خلقش کند